Zoals je wellicht weet zijn wij een echt familiebedrijf. Iedereen draagt zijn steentje bij, met een eigen expertise. Zo is mijn moeder Gerda hoofd van de kalfjes en hond, is Eric chef van de nertsen, Marleen van de afdeling kleine huisdieren waar de parkieten, katten en geiten onder vallen, Esther is vliegende keep en vader Peter heeft overal verstand van. Nu mogen wij graag een beetje plagen, en hebben we op de een of andere manier de gewoonte gekregen om elkaars dieren anders te noemen dan ze in werkelijkheid heten.
Onze opperboer Peter had een kalf dat door een foutje niet Esmonique maar Hielkje heette. Hij heeft zelfs – tegen betaling! – de naam aan laten passen op de officiële stamboekpapieren. Toch is Esmonique door het leven blijven gaan als Hielkje, gewoon omdat het zo flauw is. Daarnaast is er poes Puma. Maar de enige die hem bij deze officiële naam noemt is Marleen. Door de rest van de familie wordt Puma –door een inmiddels onbekende reden- Theo genoemd. En nu het toch over Marleen gaat, als ons kleine, jongste zusje is die toch meestal de pineut van onze plagerijen, ook al is ze inmiddels 20. Dus toen er een nieuwe pony kwam werden we ernstig toegesproken dat deze echt alleen naar zijn officiële naam mocht heten. Maarja, toen kwam pony Tonio op ons erf, die op papier Tonio heet, maar in de wandelgangen Toon genoemd werd, terwijl wij dachten dat hij Tom heette. Tjah, en hoe heet hij dan echt? Marleen heeft ons streng toegesproken, ponylief is een week zonder naam door het leven gegaan en toen is de knoop doorgehakt. Het is Tom, en het blijft Tom. En niemand heeft inmiddels meer het lef om hem anders te noemen.
Boerin Sanne van Raalte
september 2016