Zeker voor oudere koeien is de periode rond afkalven een belangrijk moment. In zo’n bijzonder proces van hormonen, nieuw leven en weer opnieuw melk geven kan er zomaar iets mis gaan. Onze Kaatje 61 vonden we wat ‘gewoontjes’ na het kalven. Niet ziek, maar ook niet helemaal fit. Dus we hebben haar wat extra calcium gegeven. ’s Nachts is ze gevallen of heeft zitten stunten, waardoor ze niet meer op wilde staan. Ook met wat extra calcium en pijnstilling wilde ze nog niet gaan staan. Na een paar dagen rust is het wel belangrijk dat ze weer in de benen komt. Dus we hebben wat hulp ingeroepen van de buurman. We zetten een hulpmiddel op de heupen van Kaatje en kunnen haar zo met de grote verreiker optillen. Zo kan het bloed weer goed stromen, ervaart ze het staan weer en kunnen wij ook eens goed kijken wat er aan de hand is. Kaatje stond er parmantig bij. Vaak geeft optillen weer wat zelfvertrouwen waardoor de koe daarna uit zichzelf weer gaat staan. Kaatje niet. Dus de volgende dag hebben we de buurman met zijn verreiker er weer bij gehaald. Kaatje zag de verreiker de stal binnenkomen en bedacht zich niets; ineens stond ze snel op! Grapjas! Datzelfde herhaalde zich toen we haar nog wat pijnstilling wilde spuiten. Inmiddels hoeven we niet meer te dreigen met een spuit of verreiker maar is ze weer helemaal in de benen. Ze blijft voor de zekerheid nog even een paar dagen in de ziekenboeg. Dankzij de mobiele melker hoeft ze haar lekkere strohok zelfs niet te verlaten voor het melken.
PS Als ik zo door de berichten scrol is het nogal wat gekkigheid, gebroken poot, zieke koe. Wees gerust: de andere 79 dieren zijn kerngezond. Maar stukjes over ‘Genua heeft vandaag goed gegeten’ of ‘Hansa is weer gemolken’ zijn ook zo saai… 😉