Of ik in de rubriek ‘De opvolger’ wilde, was de vraag. Van schrik was ik sprakeloos, pardon, ik in een blad dat naar zo’n 18.000 mensen gaat? ‘Daar moet ik eerst even over na denken’, was mijn reactie. Toch vreemd, aangezien de vraag kwam naar aanleiding van een columnwedstrijd waar ik een paar jaar geleden 
aan meegedaan heb. Toch maar goed dat ik het niet geworden ben dus.
Na wat overleg met manlief en het thuisfront besloten om de uitdaging aan te gaan. Dagen heb ik nagedacht over de perfecte antwoorden op de 5 vragen die mij gesteld zouden worden. Het heeft een slapeloze nacht gekost voor ik de juiste antwoorden had geformuleerd. Kneiterzenuwachtig was ik dan ook toen de journalist mij belde. 3,5 minuut later was het interview voorbij, waarna ik mij weer zorgen kon gaan maken of ik het wel goed gezegd had.
Ik had het helemaal bedacht, ons nieuwe – en dus schone – strohok mocht het decor worden voor de foto. Officieel bedoeld voor droge koeien, maar de helft moest wieberen en de beste koe van stal moest er bij in. Vroeg uit mijn werk kwam ik naar huis geracet. Esmonique 12, net zo eigenwijs als ze groot is, mist nog een oornummer en had machtig smerige knieën. Snel weer een oornummer er in, hard schrobben op die vieze knie en nog maar een extra dikke laag stro.
Toen ik dacht alle grote problemen opgelost te hebben kwam de fotograaf mij uit die droom helpen. Nee, dat strohok met de kale, grijze (en schone!!) muur was geen decor voor een fleurige foto. Zucht! Daarom hebben we foto’s gemaakt bij de kalfjes (mét poep in de iglo), buiten (waar alle mooie koeien wegwaren, die zaten binnen in mijn strohok) en na mijn pleidooi ook nog een foto in het strohok. Na een 1,5 uur durende fotosessie besloten om nooit en te nimmer een carrière als fotomodel te beginnen.
Na een paar weken viel ‘ik’ op de mat. En op de foto? Een schone muur, een hok vol stro, een koe met oornummers én met vieze knieën. Trut!
Sanne van Raalte- van de Kamp
Oktober 2013