Na het eerste rondje koeien melken zit hij daar ineens. Zich vasthoudend aan het domperpompje dat als een reddingsboei in het spoelwater ligt. Vorige week vond ik zijn halfdode, onderkoelde broertje, een stonede muis dacht ik. Dit bleek later een half dode jonge rat te zijn, vanuit het hol onder de melkput over de slang van het domperpompje gestart met de zoektocht naar eten. En inderdaad, als je niet oplet val je van de slang in het spoelwater. Of zoals in dit geval, kun je je nog net vastklampen aan het domperpompje.
Maar nu waren wij daar samen, de boerin en de rat. Hij kijkt me aan met zijn zwarte, licht angstige kraaloogjes. Ik kijk hem aan met mijn blauwe, licht angstige ogen. ‘Als jij niets doet doe ik ook niets’, spreken we af. Want ik heb nog een paar rondjes koeien melken nodig om te bepalen wat ik met je doe en het komende uur zijn wij tot elkaar veroordeeld.
Stoer als ik ben, neem ik mij voor om ergens tussen nu en mijn ontbijt de rat dood te meppen. Maar eerst bekijk ik hem nog eens goed. Hij rilt een beetje, heeft het vast koud. Kijkt me aan met zijn kleine, zwarte kraaloogjes. Zit nog wat versuft en van de schrik bij te komen van zijn val. Veegt met zijn pootje langs zijn neusje, hoe schattig. Arm beestje. Valt ook niet mee, zo’n eind naar beneden vallen en in het water terecht komen. Ik zie al voor me hoe vader en moeder Rat de kinderen tellen.” 6,7,8, waar is nummer 9? Ohnee, we missen er één! Roderick! Hij zal toch niet in het spoelwater gevallen zijn? Help!”, roepen vader en moeder rat in koor. (Oke, ik geef het toe, ik heb vroeger teveel tekenfilms gezien.) Het doodmepverhaal komt boven. Ik zie al voor me hoe dat gaat. Boerin die 3 keer mept met de schep. Steeds mis slaat, overal bloed, een panisch rondrennende Roderick. Hele stal op stelten, alle koeien van de leg, boerin van slag en nog steeds een levende rat. Eén grote slachtpartij. (inderdaad, ook weer teveel tekenfilms gezien). Ik besluit Roderick voorlopig te negeren en door te gaan met mijn werk. Telkens als ik langs kom lopen kijken we elkaar weer even aan en blijft onze afspraak van kracht. Als jij niets doet doe ik ook niets.
Als de laatste koe de melkput verlaat zit ik nog met het Roderick-dilemma. Maar, ‘social’ als ik ben besluit ik eerst maar eens een foto te maken. Je bent een twitterboer of je bent het niet he? Als ik mijn rattenvriend op de foto heb gezet en blijkbaar te dichtbij komt vindt hij het leuk geweest en spurt weg. Zwemt door het spoelwater, klampt zich vast aan de slang, kruipt omhoog en poef weg is de rat. En ineens weet ik weer waarom ratten zo eng zijn. Ze zijn zo snel, zo rennen heel hard en zijn zo vies. Iehhll! Gauw de boer vragen of hij het hol dicht maakt.
Januari 2015
Sanne van Raalte