Joehoee! Ik ben Esmonique 32, ook wel bekend als nummer 30. Ik ben natuurlijk apetrots om hier als eerste dier wat te mogen vertellen over het reilen en zeilen op Boerderij Weelderen. Ik ben de prachtige dame hier op de foto. Deze zomer heb ik voor de tweede keer een kalfje gekregen en daarom heeft de boerin mij gevraagd om eens uit te leggen waarom mijn kalfje niet bij mij blijft.
Hoe het begon..
Net nadat de boer en boerin naar bed gingen bracht ik mijn kalfje op de wereld. De boer ontdekte dit de volgende ochtend, ik had mijn kalfje dus de hele nacht lekker bij mij gehad. Ik was dan ook wel een beetje boos op de boer dat ik ’s ochtends niet meer bij mijn kalfje mocht blijven. Want weet je, ik was ondertussen wel erg gehecht aan mijn kleintje. Zoals altijd werd ik gemolken en kwam ik weer gezellig tussen mijn medekoeien. Mijn kalfje kreeg een mooi, schoon eigen hokje met een dikke laag stro.
De wei in
Na het melken mocht ik samen met mijn vriendinnen de wei weer in. Maar inmiddels was ik zo aan mijn kalfje gehecht dat ik door het schrikdraad heen brak, helemaal zelf de weg overstak (knap he?) en bij mijn kalfje ging staan. De boer en boerin vonden dit wel een beetje gevaarlijk en zette mij weer terug bij mijn vriendinnen. Toen ik de volgende dag van de schrik bekomen was probeerde ik het weer. Ik nam een aanloop en ging weer dwars door het schrikdraad. Dit keer bloedde mijn been er wel een beetje van. Ik rende weer de weg over, vergat in mijn enthousiasme zelfs naar links en rechts te kijken en ging weer bij mijn kalfje staan. De boer en boerin besloten mij die dagen daarop maar binnen te houden omdat ze het een beetje te gevaarlijk vonden. Dat was niet zo leuk. Na een paar dagen was ik over mijn verdriet heen en mocht ik weer met mijn vriendinnen de wei in, waar ik ook netjes bleef.
De eerste keer
Bij mijn eerste kalfje ging dit heel anders. Toen mijn kleintje geboren was, likte ik het lekker af en nam de boer haar mee. Ik heb haar wel even fijn schoon kunnen likken, maar was nog niet aan mijn kleintje gehecht. Zo word ik niet zo gestrest en verdrietig dat mijn kalfje weg is.
Mijn kwetsbare kalfjes
Jullie mensenkindjes worden al hartstikke sterk geboren. Mijn kalfjes niet. Zij hebben nog helemaal geen weerstand en antistoffen tegen ziektes. Daarom is mijn eerste melk heel belangrijk. Deze dikke, donkergele melk zit bomvol super belangrijke antistoffen. Als mijn kalfje niet genoeg van deze biest, want zo heet die eerste melk, krijgt gaat ze zelfs dood, zielig he? Mijn kalfje wordt geboren met ‘gaten’ in haar darm. Doordat ze deze gaten heeft kan ze de antistoffen, die dikker zijn dan andere voedingsstoffen, snel opnemen in het bloed. Al een paar uur naar de geboorte kan de darm de antistoffen al veel minder opnemen en na 24 uur zelfs helemaal niet meer. Als mijn kalfje dus bij mij blijft en niet of niet genoeg drinkt kan het zijn dat ze de antistoffen minder goed of niet meer op kan nemen. Daar kan mijn kleintje zelfs dood aan gaan. Daarom vinden mijn boer & boerin het zo belangrijk dat ze precies weten hoeveel biest mijn kalfje krijgt en zorgen zij ervoor dat mijn kalfje zo snel mogelijk na de geboorte zoveel mogelijk van mijn lekkere biest binnenkrijgt. Want zo wordt mijn kalfje een grote meid of jongen!
Mijn melk is voor de boer
En stiekem weet ik nog wel een reden waarom de boer het kalfje bij mij weghaalt. De melk die ik geef is de eerste 3 dagen voor mijn kleintje. Maar daarna is de melk voor de boer. Niet omdat hij zelf zoveel melk drinkt, maar die melk gaat naar de fabriek. Al de knappe mensen daar maken er kaas van. En die kaas eten jullie weer op je brood. Gewoon van mijn melk, tof he? En elke ochtend, voordat mijn boer zelf gaat ontbijten, zorgt hij dat wij eerst gemolken zijn, lekker eten krijgen en weer schoon en droog kunnen liggen. En ’s avonds, voordat hij koffie neemt weer net zo! En zelfs voordat hij gaat slapen komt hij nog eventjes bij ons kijken, en kunnen wij met een volle maag lekker gaan liggen. Dus ik vind eigenlijk dat de boer het wel verdiend om mijn melk te krijgen.
‘Ons geheimpje’
Enne niet doorvertellen hoor, maar als mijn kalfjes ongeveer 3 maanden oud zijn komen ze weer in dezelfde stal als waar ik sta. Maar dan herken ik ze niet eens meer. Stt, blijft ons geheimpje he?
Ik hoop dat je nu weet waarom mijn kalfje niet bij mij blijft. Ik vind het zelf zo ook een goede oplossing. Enne als je nog vragen hebt mag je die altijd aan mijn boer en boerin stellen.
Misschien zie ik je wel een keer bij ons op de boerderij?
Lieve groetjes,
Esmonique 32